Dla przedsiębiorców uzyskanie bezpieczeństwa finansowego jest bardzo ważne. Zawierając umowę z inną stroną, chcesz się upewnić, że kontrahent wywiązuje się z zobowiązań wynikających z umowy. Jeśli zapewniasz finansowanie lub inwestujesz na rzecz innej osoby, potrzebujesz również gwarancji, że podana kwota zostanie ostatecznie spłacona. Innymi słowy, chcesz uzyskać zabezpieczenie finansowe. Uzyskanie zabezpieczenia finansowego zapewnia, że pożyczkodawca ma zabezpieczenie, gdy zauważy, że jego roszczenie nie zostanie spełnione. Przedsiębiorcy i firmy mają różne możliwości uzyskania zabezpieczenia finansowego. W tym artykule omówiono kilka zobowiązań, depozytów, gwarancji (firmy macierzystej), deklaracji 403, hipoteki i zastawu.
1. Kilka odpowiedzialności
W przypadku kilku zobowiązań, zwanych również odpowiedzialnością solidarną, nie ma ściśle żadnej gwarancji, która jest wydawana, ale istnieje współdłużnik, który przyjmuje odpowiedzialność za innych dłużników. Szereg odpowiedzialności wynika z art. 6: 6 holenderskiego kodeksu cywilnego. Przykładami szeregu odpowiedzialności w ramach relacji korporacyjnych są partnerzy spółki osobowej, którzy są solidarnie odpowiedzialni za długi spółki lub dyrektorzy osoby prawnej, która w pewnych okolicznościach może być osobiście odpowiedzialna za długi spółki. W umowie między stronami często ustalana jest pewna odpowiedzialność jako zabezpieczenie. Ogólna zasada jest taka, że gdy wykonanie wynikające z umowy jest należne od dwóch lub więcej dłużników, każdy z nich jest zaangażowany w równy udział. Mogą zatem być zobowiązani jedynie do wypełnienia własnej części umowy. Jednak kilka odpowiedzialności stanowi wyjątek od tej zasady. W przypadku kilku zobowiązań dochodzi do wykonania, które musi wykonać co najmniej dwóch dłużników, ale każdy dłużnik może być indywidualnie zatrzymany w celu wykonania całego świadczenia. Wierzyciel jest uprawniony do wykonania całej umowy od każdego dłużnika. Dlatego wierzyciel może wybrać, do którego dłużnika chce się zwrócić, a następnie może zażądać pełnej kwoty należnej od tego jednego dłużnika. Kiedy jeden dłużnik spłaca całą kwotę, dłużnicy nie są już nic dłużni wierzycielowi.
1.1 Prawo regresu
Dłużnicy są wewnętrznie zobowiązani do zapłaty sobie nawzajem, więc dług spłacony przez jednego dłużnika musi zostać uregulowany między wszystkimi dłużnikami. Nazywa się to prawem regresu. Prawo do regresu to prawo dłużnika do odzyskania kwoty zapłaconej za inną osobę, która jest odpowiedzialna. Gdy dłużnik jest poważnie odpowiedzialny za spłatę długu i spłaca cały dług, uzyskuje prawo do odzyskania tego długu od swoich współdłużników.
Jeżeli dłużnik nie chce już być solidarnie odpowiedzialny za finansowanie, które zaciągnął wraz z innymi dłużnikami, może zwrócić się do wierzyciela na piśmie o zwolnienie go z kilku zobowiązań. Przykładem tego jest sytuacja, w której dłużnik zawarł umowę o wspólnej pożyczce z partnerem, ale chce odejść ze spółki. W takim przypadku wierzyciel musi zawsze dokonać pisemnego zwolnienia z kilku zobowiązań; ustne zobowiązanie współdłużników, że spłacą długi, nie jest wystarczające. Jeśli współdłużnicy nie mogą spełnić lub nie wywiązują się z tej ustnej umowy, wierzyciel może nadal dochodzić od ciebie całego długu.
1.2 Wymóg zgody
Małżonek lub zarejestrowany partner dłużnika, który ponosi odpowiedzialność solidarną, podlega ochronie prawnej. Zgodnie z art. 1:88 ust. 1 lit. c holenderskiego kodeksu cywilnego małżonek wymaga zgody drugiego małżonka na zawarcie umów, które są dla niego wiążące jako współdłużnik z odpowiedzialnością solidarną, inne niż w ramach zwykłej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Jest to tzw. Wymóg zgody. Ten artykuł ma na celu ochronę małżonków przed czynnościami prawnymi, które mogą wiązać się z poważnym ryzykiem finansowym. Gdy wierzyciel pociąga współdłużnika do odpowiedzialności solidarnej za całość roszczenia, może to mieć również konsekwencje dla małżonka współdłużnika. Istnieje jednak wyjątek od tego wymogu zgody. Zgodnie z artykułem 1:88 paragraf 5 holenderskiego Kodeksu Cywilnego, zgoda nie jest wymagana, gdy dyrektor spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Dutch NV i BV) zawarł umowę, podczas gdy ten dyrektor jest sam lub razem z jego współzałożycielami, właścicielem większości udziałów i jeżeli umowa została zawarta w imieniu zwykłej działalności gospodarczej spółki. W tym przypadku należy spełnić dwa warunki: dyrektor jest dyrektorem zarządzającym i udziałowcem większościowym lub posiada większość udziałów wraz ze swoimi współdyrektorami i umowa została zawarta w imieniu zwykłej działalności gospodarczej spółki. Jeśli oba te wymagania nie są spełnione, obowiązuje wymóg zgody.
2. Depozyt
Jeżeli strona żąda zabezpieczenia spłaty roszczenia pieniężnego, zabezpieczenie to można również złożyć w formie depozytu [1]. Escrow pochodzi z artykułu 7: 850 holenderskiego kodeksu cywilnego. O escrow mówimy wtedy, gdy osoba trzecia zobowiązuje się wobec wierzyciela do zobowiązania, które musi spełnić druga strona (główny dłużnik). Odbywa się to poprzez zawarcie umowy escrow. Strona trzecia, która zapewnia zabezpieczenie, nazywana jest gwarantem. Poręczyciel przyjmuje zobowiązanie wobec wierzyciela dłużnika głównego. Gwarant nie odpowiada zatem za swój dług, ale za dług innej osoby i osobiście zapewnia zabezpieczenie spłaty tego długu. Poręczyciel odpowiada całym swoim majątkiem. Depozyt można uzgodnić w celu wypełnienia zobowiązań już istniejących, ale także w celu wypełnienia zobowiązań przyszłych. Zgodnie z artykułem 7: 851 paragraf 2 holenderskiego kodeksu cywilnego, te przyszłe zobowiązania muszą być w wystarczającym stopniu możliwe do określenia w momencie zawarcia escrow. Jeżeli główny dłużnik nie może wypełnić swoich zobowiązań wynikających z umowy, wierzyciel może zwrócić się do poręczyciela o wypełnienie tych zobowiązań. Zgodnie z art. 7: 851 holenderskiego kodeksu cywilnego escrow jest zależny od zobowiązania dłużnika, w jakim celu go zawarto. Dlatego escrow przestaje istnieć, gdy dłużnik wypełni swoje zobowiązania wynikające z umowy głównej.
Wierzyciel nie może po prostu zwrócić się do poręczyciela o spłatę długu. Wynika to z tego, że tak zwana zasada pomocniczości odgrywa rolę w depozytach. Oznacza to, że wierzyciel nie może natychmiast zwrócić się do gwaranta o zapłatę. Przede wszystkim gwarant nie może zostać pociągnięty do odpowiedzialności, dopóki główny dłużnik nie wypełni swoich zobowiązań. Wynika to z art. 7: 855 holenderskiego kodeksu cywilnego. Oznacza to, że wierzyciel może zostać pociągnięty do odpowiedzialności przez wierzyciela dopiero po tym, jak wierzyciel najpierw zwróci się do głównego dłużnika. Wierzyciel musiał zrobić wszystko, co konieczne, aby ustalić, że dłużnik, za który zobowiązał się poręczyciel, nie dopełnił swojego zobowiązania do zapłaty. W każdym przypadku wierzyciel musi wysłać zawiadomienie o niewykonaniu zobowiązania do głównego dłużnika. Tylko jeśli główny dłużnik nadal nie wywiązuje się z obowiązku zapłaty po otrzymaniu zawiadomienia o niewykonaniu zobowiązania, wierzyciel może odwołać się do gwaranta o uzyskanie płatności. Jednakże poręczyciel ma również możliwość obrony przed roszczeniami wierzyciela. W tym celu ma on do dyspozycji taką samą obronę, jak główny dłużnik, taką jak zawieszenie, umorzenie lub odwołanie w sprawie niezgodności. Wynika to z art. 7: 852 holenderskiego kodeksu cywilnego.
2.1 Prawo regresu
Poręczyciel, który spłaca dług dłużnika, może odzyskać tę kwotę od dłużnika. Prawo regresowe ma zatem zastosowanie również do rachunku powierniczego. W depozycie obowiązuje specjalna forma prawa regresu, mianowicie subrogacja. Główną zasadą jest to, że roszczenie przestaje istnieć, gdy roszczenie zostanie wypłacone. Subrogacja jest jednak wyjątkiem od tej reguły. W ramach subrogacji roszczenie zostaje przeniesione na innego właściciela. W takim przypadku inna strona niż dłużnik wypłaca roszczenie wierzyciela. W depozycie roszczenie jest wypłacane przez stronę trzecią, a mianowicie poręczyciela. Jednak spłacając dług, roszczenie wobec dłużnika nie zostaje utracone, autobus zostaje przeniesiony z wierzyciela na poręczyciela, który spłacił dług. Po spłacie długu poręczyciel może następnie udać się i odzyskać kwotę od dłużnika, dla którego zawarł umowę powierniczą. Subrogacja jest możliwa tylko w przypadkach regulowanych przez prawo. Przesłuchanie w odniesieniu do depozytu jest możliwe na podstawie art. 7: 866 holenderskiego kodeksu cywilnego jo. artykuł 6:10 Holenderski kodeks cywilny.
2.2 depozyt biznesowy i prywatny
Istnieje różnica między depozytem biznesowym a prywatnym. Depozyt biznesowy to depozyt zawarty w ramach wykonywania zawodu lub działalności gospodarczej, depozyt prywatny to depozyt złożony poza wykonywaniem zawodu lub działalności gospodarczej. Zarówno osoba prawna, jak i osoba fizyczna mogą zawrzeć umowę powierniczą. Przykładem tego jest spółka holdingowa, która zawiera z bankiem umowę powierniczą dotyczącą finansowania swojej spółki zależnej oraz rodzice, którzy zawierają umowę powierniczą w celu zapewnienia, że spłata odsetek hipotecznych przez ich dziecko zostanie dokonana na rzecz banku. Depozyt nie zawsze musi być zawierany w imieniu banku, możliwe jest także zawarcie umów depozytu z innymi wierzycielami.
Przez większość czasu jest jasne, czy została zawarta firma, czy prywatny depozyt. Jeżeli firma zawiera umowę escrow, escrow biznesowy zostaje zawarty. Jeśli osoba fizyczna zawiera umowę powierniczą, zazwyczaj następuje zawarcie prywatnego rachunku powierniczego. Jednak dwuznaczność może wystąpić, gdy dyrektor spółki akcyjnej lub prywatnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zawrze umowę powierniczą w imieniu osoby prawnej. Artykuł 7: 857 holenderski kodeks cywilny oznacza, co należy rozumieć przez prywatny depozyt: zawarcie depozytu przez osobę fizyczną, która nie działała w ramach swojego zawodu, ani normalna praktyka spółki akcyjnej lub prywatnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością firma. Ponadto poręczyciel musi być dyrektorem spółki i samodzielnie lub ze swoimi współreżyserami musi posiadać większość akcji. Ważne są dwa kryteria:
- poręczyciel jest dyrektorem zarządzającym i akcjonariuszem większościowym lub jest właścicielem większości akcji wraz ze swoimi współreżyserami;
- depozyt jest zawierany w imieniu normalnej działalności gospodarczej spółki.
W praktyce często występuje dyrektor zarządzający / akcjonariusz większościowy, który zawiera umowę powierniczą. Dyrektor zarządzający / większościowy akcjonariusz określa politykę spółki i będzie miał osobisty interes w escrow dla swojej firmy, ponieważ możliwe jest, że bank nie chce zapewnić finansowania bez zawarcia umowy escrow. Ponadto umowa depozytowa zawarta przez dyrektora zarządzającego / akcjonariusza większościowego musi również zostać zawarta w celu prowadzenia normalnej działalności gospodarczej. Jest to jednak inne w zależności od sytuacji, a prawo nie definiuje terminu „normalna działalność gospodarcza”. Aby ocenić, czy depozyt został zawarty w celu prowadzenia normalnej działalności gospodarczej, należy zbadać okoliczności sprawy. Gdy oba kryteria zostaną spełnione, escrow biznesowy zostaje zakończony. Jeżeli dyrektor, który zawiera escrow, nie jest dyrektorem zarządzającym / akcjonariuszem większościowym lub escrow nie został zawarty w celu normalnej działalności gospodarczej, następuje escrow prywatny.
Dodatkowe zasady dotyczą prywatnego depozytu. Prawo zapewnia ochronę małżeńskiego lub zarejestrowanego partnera prywatnego poręczyciela. Wymóg zgody dotyczy również prywatnego depozytu. Zgodnie z art. 1:88 ust. 1 lit. c holenderskiego kodeksu cywilnego małżonek potrzebuje zgody drugiego małżonka na zawarcie umowy, która ma na celu zobowiązanie go jako poręczyciela. Zgoda małżonka gwaranta jest zatem wymagana do zawarcia ważnej umowy prywatnego depozytu. Jednak art. 1:88 ust. 5 holenderskiego kodeksu cywilnego stanowi, że zgoda ta nie jest wymagana, gdy depozyt jest zawierany przez poręczyciela biznesowego. Ochrona małżonka gwaranta ma zatem zastosowanie wyłącznie do prywatnych umów powierniczych.
3. Gwarancja
Gwarancja to kolejna możliwość uzyskania zabezpieczenia spłaty roszczenia. Gwarancja to osobiste prawo zabezpieczające, w przypadku gdy osoba trzecia przyjmuje na siebie niezależne zobowiązanie do wypełnienia zobowiązania między wierzycielem a dłużnikiem. Zatem gwarancja oznacza, że osoba trzecia gwarantuje wykonanie zobowiązań dłużnika. Gwarant zobowiązuje się spłacić dług, jeżeli dłużnik nie może lub nie zapłaci. [2] Gwarancja nie jest regulowana prawem, ale gwarancja jest zawierana w umowie między stronami.
3.1 Gwarancja na akcesoria
Można rozróżnić dwie formy gwarancji w celu uzyskania zabezpieczenia; gwarancja na akcesoria i gwarancja abstrakcyjna. Gwarancja dodatkowa zależy od relacji między wierzycielem a dłużnikiem. Na pierwszy rzut oka gwarancja na akcesoria jest bardzo podobna do escrow. Różnica polega jednak na tym, że poręczyciel w odniesieniu do gwarancji dodatkowej nie zobowiązuje się do takiego samego wykonania jak główny dłużnik, ale do osobistego zobowiązania w innym kontekście. Prostym przykładem tego jest sytuacja, w której poręczyciel zobowiązuje się do dostarczenia wierzycielowi pomidorów, jeżeli dłużnik nie wywiąże się z obowiązku dostarczenia ziemniaków. W takim przypadku treść zobowiązania gwaranta różni się od treści zobowiązania dłużnika. Nie umniejsza to jednak faktu, że oba zobowiązania są ze sobą bardzo powiązane. Gwarancja na akcesoria jest dodatkowa w stosunku do relacji między wierzycielem a dłużnikiem. Ponadto gwarancja na akcesoria często będzie miała funkcję siatki bezpieczeństwa; tylko wtedy, gdy główny dłużnik nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań, poręczyciel jest zobowiązany do wykonania swojego zobowiązania.
Chociaż gwarancja nie jest wyraźnie wymieniona w prawie, art. 7: 863 holenderski kodeks cywilny domyślnie odnosi się do gwarancji dodatkowej. Zgodnie z tym artykułem przepisy dotyczące prywatnego rachunku powierniczego mają również zastosowanie do umów, w których dana osoba zobowiązuje się do świadczenia określonej usługi w przypadku, gdy osoba trzecia nie dopełni określonego zobowiązania o innej treści wobec wierzyciela. Przepisy dotyczące prywatnego depozytu mają zatem zastosowanie również do gwarancji dodatkowej zawartej przez osobę prywatną.
3.2 Gwarancja abstrakcyjna
Oprócz gwarancji na akcesoria znamy także bezpieczeństwo finansowe gwarancji abstrakcyjnej. W przeciwieństwie do gwarancji dodatkowej, gwarancja abstrakcyjna jest niezależnym zobowiązaniem gwaranta wobec wierzyciela. Niniejsza gwarancja jest bezstronna w stosunku do podstawowej relacji między wierzycielem a dłużnikiem. W przypadku gwarancji abstrakcyjnej poręczyciel zobowiązuje się do niezależnego wykonania świadczenia na rzecz dłużnika, pod pewnymi warunkami. Wyniki te nie są związane z umową podstawową między dłużnikiem a wierzycielem. Najbardziej znanym przykładem gwarancji abstrakcyjnej jest gwarancja bankowa.
Po zawarciu gwarancji abstrakcyjnej poręczyciel nie może powoływać się na obronę przed związkiem bazowym. Jeżeli warunki gwarancji są spełnione, gwarant nie może zapobiec płatności. Wynika to z faktu, że gwarancja wynika z odrębnej umowy między wierzycielem a poręczycielem. Oznacza to, że wierzyciel może natychmiast zwrócić się do poręczyciela, bez konieczności wysyłania dłużnikowi zawiadomienia o niewykonaniu zobowiązania. Zawierając gwarancję wierzyciel uzyskuje zatem wysoki stopień pewności, że dług zostanie mu spłacony. Ponadto poręczyciel nie ma prawa regresu. Strony mogą jednak uwzględnić środki ochronne w umowie gwarancyjnej. Skutki prawne abstrakcyjnej gwarancji nie wynikają z przepisów ustawowych, ale same strony mogą je wypełnić. Chociaż poręczyciel nie ma prawa regresu zgodnie z prawem, może sam zapewnić środki na odzyskanie środków. Na przykład, dłużnik może zawrzeć kontrgwarancję lub sporządzić akt odszkodowania.
3.3 Gwarancja spółki macierzystej
W prawie spółek często zawierana jest gwarancja firmy macierzystej. Gwarancja spółki dominującej oznacza, że spółka dominująca zobowiązuje się do przestrzegania zobowiązań spółki zależnej z tej samej grupy, jeżeli sama spółka zależna nie wypełnia tych obowiązków lub nie może. Oczywiście taką gwarancję można uzgodnić tylko z firmami należącymi do grupy lub holdingu. W zasadzie gwarancja grupowa jest gwarancją abstrakcyjną. Zwykle jednak nie istnieje koncepcja „najpierw zapłać, a potem porozmawiaj”, zgodnie z którą gwarant natychmiast spłaca dług bez sprawdzania merytorycznego, czy istnieje roszczenie wymagalne wobec dłużnika. Powodem tego jest fakt, że dłużnik jest spółką zależną gwaranta; Gwarant będzie chciał najpierw sprawdzić, czy rzeczywiście istnieje roszczenie wymagalne. Niemniej jednak konstrukcję typu „najpierw zapłać, potem porozmawiaj” można wbudować w umowę gwarancyjną. W końcu strony mogą ukształtować gwarancję według własnych życzeń. Strony muszą również określić, czy gwarancja obejmuje tylko gwarancję płatności, czy też gwarancja musi obejmować również inne zobowiązania, a zatem jest gwarancją wykonania. Zakres, czas trwania i warunki gwarancji również ustalają same strony. Gwarancja firmy macierzystej może stanowić rozwiązanie w przypadku upadłości spółki zależnej, ale tylko wtedy, gdy spółka dominująca nie upadnie wraz ze swoimi spółkami zależnymi.
4. Oświadczenie 403
W ramach grupy firm często wydawane jest tak zwane oświadczenie 403. To oświadczenie pochodzi z art. 2: 403 holenderskiego kodeksu cywilnego. Wydając wyciąg 403, spółki zależne należące do grupy są zwolnione z obowiązku sporządzania i publikowania oddzielnych rocznych sprawozdań finansowych. Zamiast tego opracowuje się skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe. Jest to roczne sprawozdanie spółki dominującej, w którym uwzględniono wszystkie wyniki spółek zależnych. Skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe opiera się na tym, że wszystkie spółki zależne, choć często działające stosunkowo niezależnie, ostatecznie podlegają zarządowi i nadzorowi spółki dominującej. Oświadczenie 403 jest jednostronnym aktem prawnym, z którego wynika niezależne zobowiązanie dla spółki dominującej. Oznacza to, że oświadczenie 403 jest zobowiązaniem niezwiązanym z akcesoriami. Oświadczenie 403 jest wydawane nie tylko przez duże międzynarodowe grupy; małe grupy, na przykład składające się z dwóch spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, mogą również korzystać z oświadczenia 403. Oświadczenie 403 musi być zarejestrowane w rejestrze handlowym Izby Handlowej. To oświadczenie wskazuje, które długi spółki zależnej są pokrywane przez spółkę dominującą i od której daty.
Drugą stroną oświadczenia 403 jest to, że spółka dominująca z tym oświadczeniem deklaruje, że jest odpowiedzialna za zobowiązania swoich spółek zależnych. Spółka dominująca jest zatem solidarnie odpowiedzialna za długi wynikające z aktów prawnych spółek zależnych. Ta różnorodna odpowiedzialność pociąga za sobą to, że wierzyciel jednostki zależnej, dla której wydano oświadczenie 403, może wybrać podmiot prawny, do którego chce się zwrócić w celu zaspokojenia swojego roszczenia: spółkę zależną, z którą zawarł umowę podstawową, lub spółkę dominującą, która wydała Oświadczenie 403. Dzięki takiemu kilku zobowiązaniom wierzyciel otrzymuje rekompensatę za brak wglądu w sytuację finansową spółki zależnej, która jest jego kontrahentem. Podczas gdy wyżej wymienione finansowe papiery wartościowe pociągają za sobą wyłącznie odpowiedzialność wobec kontrahenta, z którym zawarta jest umowa, oświadczenie 403 powoduje powstanie odpowiedzialności wobec wszystkich wierzycieli jednostek zależnych. Może być więcej wierzycieli, którzy mogą zwrócić się do spółki dominującej o zaspokojenie swoich roszczeń. Potencjalna odpowiedzialność wynikająca z oświadczenia 403 jest zatem znaczna. Wadą tego jest to, że wyciąg 403 może wpłynąć na całą grupę, gdy spółka zależna ma problemy finansowe. Jeżeli spółka zależna zbankrutuje, cała grupa może upaść.
4.1 Cofnięcie oświadczenia 403
Możliwe jest, że spółka dominująca nie chce już ponosić odpowiedzialności za długi ani spółki zależne. Może tak być w przypadku, gdy spółka dominująca chce sprzedać spółkę zależną. Aby wycofać oświadczenie 403, należy postępować zgodnie z procedurą wynikającą z art. 2: 404 holenderskiego kodeksu cywilnego. Ta procedura składa się z dwóch elementów. Przede wszystkim należy uchylić instrukcję 403. Oświadczenie o odwołaniu musi zostać złożone w rejestrze handlowym Izby Handlowej. Niniejsze oświadczenie o wycofaniu oznacza, że spółka dominująca nie ponosi już odpowiedzialności za długi spółki zależnej powstałe po wydaniu oświadczenia o wycofaniu. Jednak zgodnie z art. 2: 404 ust. 2 holenderskiego kodeksu cywilnego spółka dominująca pozostanie odpowiedzialna za długi wynikające z czynności prawnych, które zostały zawarte przed odwołaniem oświadczenia 403. W związku z tym nadal istnieje odpowiedzialność za długi wynikające z umów zawartych po wydaniu oświadczenia 403, ale przed wydaniem oświadczenia o wycofaniu. Ma to na celu ochronę wierzyciela, który mógł zawrzeć umowę z pewnością mając na uwadze oświadczenie 403.
Możliwe jest jednak zakończenie odpowiedzialności w odniesieniu do tych przeszłych aktów prawnych. W tym celu należy zastosować dodatkową procedurę wynikającą z art. 2: 404 ust. 3 holenderskiego kodeksu cywilnego. W tej procedurze obowiązuje kilka warunków:
- jednostka zależna nie może już być częścią grupy;
- powiadomienie o zamiarze wypowiedzenia oświadczenia 403 musi być dostępne do wglądu w Izbie Handlowej przez co najmniej dwa miesiące;
- minęły co najmniej dwa miesiące od ogłoszenia w krajowej gazecie, że wypowiedzenie jest dostępne do wglądu.
Ponadto wierzyciele nadal mogą sprzeciwić się zamiarowi wypowiedzenia wyciągu 403. Oświadczenie 403 może zostać zakończone tylko wtedy, gdy nie wniesiono żadnego sprzeciwu w odpowiednim czasie lub nie został on zgłoszony, lub gdy wniesiony sprzeciw został uznany przez sędziego za nieważny. Dopiero gdy spełnione zostaną warunki zarówno wycofania, jak i wypowiedzenia wyciągu 403, spółka dominująca nie ponosi już żadnej odpowiedzialności za jakiekolwiek zobowiązania spółki zależnej. Ważne jest, aby odwołanie i wypowiedzenie zostały wykonane ostrożnie; jeśli cofnięcie lub wypowiedzenie nie zostało prawidłowo wykonane, spółka dominująca może nawet zostać pociągnięta do odpowiedzialności za długi spółki zależnej sprzedanej przed laty.
5. Hipoteka i zastaw
Zabezpieczenie finansowe można również uzyskać poprzez ustanowienie hipoteki lub zastawu. Chociaż te formy zabezpieczenia finansowego bardzo do siebie przypominają, istnieje kilka różnic.
5.1 Hipoteka
Hipoteka to zabezpieczenie finansowe, które strony mogą ustanowić. Hipoteka oznacza, że jedna strona udziela pożyczki drugiej stronie. Następnie zostanie ustanowiona hipoteka w celu uzyskania zabezpieczenia finansowego w związku ze spłatą tej pożyczki. Hipoteka to prawo majątkowe, które można ustalić w odniesieniu do majątku dłużnika. Jeżeli dłużnik nie jest w stanie spłacić pożyczki, wierzyciel może dochodzić nieruchomości w celu zaspokojenia swojego roszczenia. Najbardziej znanym przykładem hipoteki jest oczywiście właściciel domu, który zgodził się z bankiem, że bank udzieli mu pożyczki, a następnie wykorzysta swój dom jako zabezpieczenie spłaty pożyczki. Nie oznacza to jednak, że hipotekę można ustanowić tylko za pośrednictwem banku. Inne firmy i osoby fizyczne mogą również zawrzeć hipotekę. Terminologia dotycząca kredytów hipotecznych może być myląca. W zwykłej mowie strona, na przykład bank, udziela kredytu hipotecznego innej stronie. Jednak z prawnego punktu widzenia pożyczkobiorca jest kredytodawcą hipotecznym, a stroną udzielającą pożyczki jest kredytobiorca hipoteczny. Bank jest zatem posiadaczem kredytu hipotecznego, a osobą, która chce kupić dom, jest dostawca kredytu hipotecznego.
Cechą charakterystyczną hipoteki jest to, że hipoteki nie można zawrzeć na każdej nieruchomości; zgodnie z art. 3: 227 holenderskiego kodeksu cywilnego hipotekę można ustanowić wyłącznie na nieruchomości zarejestrowanej. Gdy zarejestrowana nieruchomość jest sprzedawana, transmisja ta musi zostać zarejestrowana w rejestrach publicznych. Dopiero po tej rejestracji nabywca nabywa zarejestrowaną nieruchomość. Przykładami zarejestrowanych nieruchomości są grunty, domy, łodzie i samoloty. Samochód nie jest własnością zarejestrowaną. Ponadto hipotekę można ustanowić wyłącznie na rzecz „roszczenia, które można wystarczająco ustalić”. Wynika to z art. 3: 231 holenderskiego kodeksu cywilnego. Oznacza to, że musi być jasne, w odniesieniu do którego roszczenia ustanowiono hipotekę. Jeżeli wierzyciel ma dwa roszczenia wobec dłużnika, musi być jasne, w odniesieniu do którego z tych dwóch roszczeń przyznano prawo hipoteczne. Ponadto właściciel nieruchomości, na rzecz której ustanowiono hipotekę, pozostaje właścicielem; własność nie przechodzi po ustanowieniu prawa hipotecznego. Hipotekę zawsze ustanawia się na podstawie aktu notarialnego.
Jeżeli dłużnik nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań płatniczych, wierzyciel może skorzystać z prawa do hipoteki poprzez sprzedaż nieruchomości, na rzecz której ustanowiono hipotekę. Do tego nie jest wymagane orzeczenie sądowe. Nazywa się to natychmiastową egzekucją i wynika z art. 3: 268 holenderskiego kodeksu cywilnego. Należy pamiętać, że wierzyciel może sprzedać nieruchomość wyłącznie w celu zaspokojenia swojego roszczenia; nie może zawłaszczyć nieruchomości. Zakaz ten jest wyraźnie określony w art. 3: 235 holenderskiego kodeksu cywilnego. Ważną cechą hipoteki jest to, że posiadacz hipoteki ma pierwszeństwo przed innymi wierzycielami, którzy chcą dochodzić nieruchomości w celu zaspokojenia swoich roszczeń. Jest to zgodne z art. 3: 227 holenderskiego kodeksu cywilnego. Podczas bankructwa posiadacz hipoteki nie musi brać pod uwagę innych wierzycieli, ale może po prostu skorzystać z prawa do kredytu hipotecznego. Jest pierwszym wierzycielem, który może zaspokoić swoje roszczenia z zysków ze sprzedaży zarejestrowanej nieruchomości.
5.2 Zastaw
Zabezpieczeniem porównywalnym do hipoteki jest zastaw. W przeciwieństwie do hipoteki nie można ustanowić zastawu na nieruchomości. Zastaw można jednak ustanowić na praktycznie każdej innej nieruchomości, takiej jak ruchomość, prawa na okaziciela lub zamówienie, a nawet na użytkowaniu takiej nieruchomości lub prawa. Oznacza to, że można ustanowić zastaw na obu samochodach i kwotach do otrzymania od dłużników. Wierzyciel ustanawia zastaw w celu uzyskania zabezpieczenia spłaty roszczenia. Umowa zostanie zawarta między wierzycielem (wierzycielem) a dłużnikiem (wierzycielem). Jeżeli dłużnik nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań płatniczych, wierzyciel ma prawo sprzedać nieruchomość i zaspokoić swoje roszczenie z zyskiem. Jeżeli dłużnik nie wywiąże się ze swoich zobowiązań płatniczych, wierzyciel może natychmiast sprzedać nieruchomość. Zgodnie z art. 3: 248 holenderskiego kodeksu cywilnego nie wymaga się od tego nakazu sądowego, co oznacza, że zastosowanie ma natychmiastowe wykonanie. Podobnie jak w przypadku hipoteki, wierzycielowi nie wolno przywłaszczyć nieruchomości, na rzecz której udzielono prawa zastawu; może jedynie sprzedać nieruchomość i zrealizować swoje roszczenie z zyskiem. Wynika to z art. 3: 235 holenderskiego kodeksu cywilnego. Zasadniczo wierzyciel, który ma prawo zastawu, ma pierwszeństwo przed innymi wierzycielami w przypadku bankructwa lub zawieszenia płatności. Może jednak mieć znaczenie to, czy zastaw majątkowy, czy też nieujawniony został zawarty.
5.2.1 Zastaw majątkowy i nieujawniony
Zastaw majątkowy zostaje zawarty, gdy nieruchomość „znajduje się pod kontrolą właściciela zastawu lub osoby trzeciej”. Wynika to z art. 3: 236 holenderskiego kodeksu cywilnego. Oznacza to, że zastawiona własność jest przekazywana wierzycielowi; wierzyciel faktycznie ma nieruchomość w swoim posiadaniu w okresie, w którym zastaw utrzymuje się. Zastaw majątkowy ustanawia się, przekazując towar pod kontrolę wierzyciela. Wierzyciel musi zająć się majątkiem i ewentualnie przeprowadzić konserwację. Koszty utrzymania muszą zostać zwrócone przez dłużnika.
Oprócz przyrzeczenia posiadania, mamy również przyrzeczenie nieujawnione, które nazywa się również przyrzeczeniem nie posiadania. Jest to zgodne z art. 3: 237 holenderskiego kodeksu cywilnego. Po ustanowieniu nieujawnionego zastawu nieruchomość nie jest objęta kontrolą wierzyciela, ale sporządza się akt stwierdzający ustanowienie nieujawnionego zastawu. Może to być zarówno akt notarialny, jak i prywatny. Prywatny akt musi jednak zostać zarejestrowany u notariusza lub w urzędzie skarbowym. Nieujawnione obietnice są często stosowane przez firmy, które chcą ustanowić zastaw na maszynie. Gdyby maszyna miała zostać przekazana w posiadanie wierzyciela, spółka nie byłaby w stanie wykonywać swojej działalności gospodarczej.
Zastaw na posiadaniu generuje silniejsze prawo bezpieczeństwa niż niejawne zobowiązanie. Kiedy ustanawia się zastaw majątkowy, wierzyciel ma już własność. Nie jest tak w przypadku ustanowienia nieujawnionego zastawu. W takim przypadku wierzyciel musi przekonać dłużnika do przekazania nieruchomości. Jeżeli dłużnik odmówi, może być nawet konieczne egzekwowanie przekazania towaru przez sąd. Różnica między zastawem majątkowym a nieujawnionym zastawem również odgrywa rolę w bankructwie i zawieszeniu płatności. Jak już wspomniano, wierzyciel ma prawo do natychmiastowej egzekucji; może natychmiast sprzedać nieruchomość w celu zaspokojenia swojego roszczenia. Ponadto wierzyciele mają pierwszeństwo przed innymi wierzycielami w ramach upadłości. Istnieje jednak różnica między zastawem własnościowym a nieujawnionym zastawem. Posiadacze zastawu majątkowego mają również pierwszeństwo przed organami podatkowymi, gdy dłużnik zbankrutuje. Posiadacze nieujawnionego zastawu nie mają pierwszeństwa przed organami podatkowymi; prawo organów podatkowych ma pierwszeństwo przed prawem posiadacza nieujawnionego zastawu podczas upadłości dłużnika. Zastaw majątkowy zapewnia zatem większe bezpieczeństwo podczas bankructwa niż zastaw nieujawniony.
6. Wniosek
Z powyższego wynika, że istnieje kilka sposobów uzyskania zabezpieczenia finansowego: kilka zobowiązań, depozyt, gwarancja (spółka dominująca), wyciąg 403, hipoteka i zastaw. Zasadniczo te zabezpieczenia są zawsze określone w umowie. Niektóre finansowe papiery wartościowe mogą mieć strukturę bez formy, zgodnie z życzeniem samych stron, podczas gdy inne finansowe papiery wartościowe podlegają przepisom prawa. W rezultacie różne formy zabezpieczenia finansowego mają zalety i wady. Dotyczy to zarówno strony wymagającej bezpieczeństwa, jak i strony zapewniającej bezpieczeństwo. Niektóre finansowe papiery wartościowe zapewniają wierzycielowi lepszą ochronę niż inne, ale mogą mieć inne wady. W zależności od sytuacji pomiędzy stronami może zostać zawarta odpowiednia forma zabezpieczenia finansowego.
[1] Escrow jest często nazywany gwarancją. Jednak zgodnie z prawem holenderskim istnieją dwie formy zabezpieczenia finansowego, które przekładają się na gwarancję w języku angielskim. Aby ten artykuł był zrozumiały, termin escrow będzie używany w odniesieniu do tego konkretnego zabezpieczenia finansowego.
[2] Termin „gwarant” pojawia się zarówno na rachunku escrow, jak iw gwarancji. Jednak znaczenie tego terminu zależy od prawa do zabezpieczenia.