Wyjaśnienie holenderskiej ustawy o praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (artykuł)

Holenderskie pranie pieniędzy i finansowanie terroryzmu…

Wyjaśniono holenderską ustawę dotyczącą prania pieniędzy i zapobiegania terroryzmowi

Pierwszego sierpnia 2018 r. Obowiązuje holenderska ustawa o praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (niderlandzka: Wwft) od dziesięciu lat. Głównym celem Wwft jest utrzymanie systemu finansowego w czystości; prawo ma na celu zapobieganie wykorzystywaniu systemu finansowego do przestępczych celów prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Pranie pieniędzy oznacza, że ​​nielegalnie uzyskane aktywa są legalne w celu ukrycia nielegalnego pochodzenia. Finansowanie terroryzmu ma miejsce, gdy kapitał jest wykorzystywany w celu ułatwienia działań terrorystycznych. Według Wwft organizacje są zobowiązane do zgłaszania nietypowych transakcji. Raporty te przyczyniają się do wykrywania i ścigania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Wwft ma ogromny wpływ na organizacje działające w Holandii. Organizacje muszą aktywnie podejmować środki, aby zapobiec praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. W tym artykule omówiono, które instytucje wchodzą w zakres Wwft, jakie obowiązki te instytucje mają zgodnie z Wwft i jakie są konsekwencje nieprzestrzegania przez Wwft instytucji.

Wyjaśniono holenderską ustawę dotyczącą prania pieniędzy i zapobiegania terroryzmowi

1. Instytucje wchodzące w zakres Wwft

Niektóre instytucje są zobowiązane do przestrzegania przepisów Wwft. W celu oceny, czy dana instytucja podlega Wwft, bada się rodzaj instytucji i jej działania. Instytucja podlegająca Wwft może być zobowiązana do zachowania należytej staranności wobec klienta lub zgłoszenia transakcji. Następujące instytucje mogą podlegać Wwft:

  • sprzedawcy towarów;
  • pośrednicy w zakupie i sprzedaży towarów;
  • rzeczoznawcy nieruchomości;
  • pośrednicy i pośrednicy w obrocie nieruchomościami;
  • lombardy i dostawcy miejsca zamieszkania;
  • instytucje finansowe;
  • niezależni specjaliści. [1]

Sprzedawcy towarów

Sprzedawcy towarów są zobowiązani do zachowania należytej staranności wobec klienta, gdy cena sprzedawanych towarów wynosi 15,000 25,000 EUR lub więcej, a płatność ta jest dokonywana gotówką. Nie ma znaczenia, czy płatność odbywa się terminowo, czy jednorazowo. W przypadku płatności gotówkowej w wysokości XNUMX XNUMX EUR lub wyższej przy sprzedaży określonych towarów, takich jak statki, pojazdy i biżuteria, sprzedawca musi zawsze zgłosić tę transakcję. Jeśli płatność nie jest dokonywana gotówką, nie ma obowiązku Wwft. Depozyt gotówkowy na rachunku bankowym dostawcy jest jednak postrzegany jako płatność gotówkowa.

Pośrednicy w zakupie i sprzedaży towarów

Jeśli pośredniczysz w zakupie lub sprzedaży niektórych towarów, podlegasz Wwft i jesteś zobowiązany do zachowania należytej staranności wobec klienta. Obejmuje to sprzedaż i zakup pojazdów, statków, biżuterii, przedmiotów artystycznych i antyków. Nie ma znaczenia, jak wysoka jest cena do zapłaty i czy cena została zapłacona gotówką. W przypadku transakcji z wypłatą gotówki w wysokości 25,000 XNUMX EUR lub więcej, transakcję tę należy zawsze zgłosić.

Rzeczoznawcy majątkowi

Gdy rzeczoznawca ocenia nieruchomości i odkrywa niezwykłe fakty i okoliczności, które mogą dotyczyć prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, należy zgłosić tę transakcję. Rzeczoznawcy nie są jednak zobowiązani do zachowania należytej staranności wobec klienta.

Agenci nieruchomości i pośrednicy w obrocie nieruchomościami

Osoby, które pośredniczą w zakupie i sprzedaży nieruchomości podlegają Wwft i muszą dołożyć należytej staranności wobec klienta przy każdym zleceniu. Obowiązek zachowania należytej staranności wobec klienta dotyczy również kontrahenta klienta. Jeżeli istnieje podejrzenie, że transakcja może obejmować pranie pieniędzy lub finansowanie terroryzmu, należy ją zgłosić. Dotyczy to również transakcji, w których kwota gotówkowa wynosi 15,000 XNUMX EUR lub więcej. Nie ma znaczenia, czy kwota ta dotyczy pośrednika w obrocie nieruchomościami, czy osoby trzeciej.

Operatorzy lombardów i dostawcy miejsca zamieszkania

Operatorzy lombardów, którzy oferują przyrzeczenia zawodowe lub biznesowe, zobowiązani są do należytej staranności wobec klienta przy każdej transakcji. Jeśli transakcja jest nietypowa, należy ją zgłosić. Dotyczy to również wszystkich transakcji o wartości 25,000 XNUMX EUR lub więcej. Dostawcy miejsca zamieszkania, którzy udostępniają adres lub adres pocztowy stronom trzecim w celach biznesowych lub zawodowych, muszą również przeprowadzić należytą staranność wobec każdego klienta. Jeżeli istnieje podejrzenie, że pranie pieniędzy lub finansowanie terroryzmu może wiązać się z zapewnieniem miejsca zamieszkania, należy zgłosić transakcję.

Instytucje finansowe

Instytucje finansowe obejmują banki, kantory, kasyna, biura powiernicze, instytucje inwestycyjne i niektórych ubezpieczycieli. Instytucje te muszą zawsze przeprowadzić należytą staranność wobec klienta i muszą zgłaszać nietypowe transakcje. Jednak w przypadku banków mogą obowiązywać inne zasady.

Niezależni specjaliści

Kategoria niezależnych specjalistów obejmuje następujące osoby: notariusze, prawnicy, księgowi, doradcy podatkowi i biura administracyjne. Te grupy zawodowe muszą dołożyć należytej staranności wobec klienta i zgłosić nietypowe transakcje.

Instytucje lub specjaliści, którzy niezależnie wykonują czynności zawodowe, które odpowiadają czynnościom prowadzonym przez wyżej wymienione instytucje, mogą również podlegać Wwft. Może to obejmować następujące działania:

  • doradzanie firmom w zakresie struktury kapitału, strategii biznesowej i powiązanych działań;
  • doradztwo i świadczenie usług w zakresie fuzji i przejęć spółek;
  • zakładanie lub zarządzanie spółkami lub osobami prawnymi;
  • kupno lub sprzedaż spółek, osób prawnych lub udziałów w spółkach;
  • pełne lub częściowe przejęcie spółek lub osób prawnych;
  • działalność związana z podatkami.

Aby ustalić, czy instytucja podlega Wwft, ważne jest, aby pamiętać o działaniach, które instytucja wykonuje. Jeżeli instytucja dostarcza jedynie informacje, zasadniczo nie podlega Wwft. Jeżeli instytucja oferuje klientom porady, może podlegać Wwft. Istnieje jednak cienka granica między udzielaniem informacji a udzielaniem porad. Obowiązkowa należyta staranność wobec klienta musi również mieć miejsce przed zawarciem przez instytucję umowy biznesowej z klientem. Kiedy instytucja początkowo uważa, że ​​klientowi należy dostarczyć tylko informacje, ale później wydaje się, że udzielono porady lub należy ją również udzielić, obowiązek zachowania należytej staranności wobec poprzedniego klienta nie został spełniony. Bardzo ryzykowne jest również dzielenie działań instytucji na działania podlegające Wwft i działania niepodlegające Wwft, ponieważ granica między tymi czynnościami jest bardzo niejasna. Ponadto może się zdarzyć, że odrębne działania nie podlegają Wwft, ale działania te wiążą się z obowiązkiem Wwft po ich połączeniu. Dlatego ważne jest wcześniejsze ustalenie, czy Twoja instytucja podlega Wwft.

W pewnych okolicznościach instytucja może podlegać raczej holenderskiej ustawie o nadzorze powierniczym (Wtt) niż Wwft. Wtt zawiera ostrzejsze wymagania dotyczące należytej staranności wobec klienta, a instytucje podlegające Wtt potrzebują zezwolenia na prowadzenie swojej działalności. Według Wtt, instytucje zapewniające miejsce zamieszkania i prowadzące również dodatkową działalność podlegają Wtt. Te dodatkowe czynności obejmują udzielanie porad prawnych, opiekę nad deklaracjami podatkowymi, prowadzenie czynności w zakresie sporządzania, oceny i monitorowania rocznych sprawozdań finansowych lub prowadzenie administracji lub pozyskiwanie dyrektora dla osoby prawnej lub prawnej. W praktyce zapewnieniem stałego miejsca zamieszkania i prowadzeniem dodatkowej działalności często zarządzają dwie różne instytucje, aby zapewnić, że instytucje te nie wchodzą w zakres Wtt. Jednak nie będzie to już możliwe, gdy zmieniony Wtt wejdzie w życie. Po wejściu w życie tej nowelizacji ustawowej Wtt będą również podlegały instytucje, które odstąpią od udowodnienia miejsca zamieszkania i prowadzenia dodatkowych czynności między dwiema instytucjami. Dotyczy to instytucji, które same prowadzą dodatkowe działania, ale kierują klienta do innej instytucji w celu udostępnienia lub zamieszkania (lub odwrotnie), a także instytucji, które działają jako pośrednicy, kontaktując klienta z różnymi podmiotami, które mogą zapewnić miejsce zamieszkania i mogą prowadzić działania dodatkowe. [2] Ważne jest, aby instytucje miały dobry przegląd swoich działań, aby określić, które prawo ich dotyczy.

2. Należyta staranność wobec klienta

Według Wwft instytucja podlegająca Wwft musi dołożyć należytej staranności wobec klienta. Należy zachować należytą staranność wobec klienta przed zawarciem przez instytucję umowy biznesowej z klientem i przed świadczeniem usług. Należyta staranność wobec klienta oznacza między innymi, że instytucja musi poprosić o tożsamość swoich klientów, musi sprawdzić te informacje, zapisać je i przechowywać przez pięć lat.

Należyta staranność wobec klienta według Wwft jest zorientowana na ryzyko. Oznacza to, że instytucja musi wziąć pod uwagę ryzyko związane z charakterem i wielkością własnej firmy oraz ryzyko związane z konkretną relacją biznesową lub transakcją. Intensywność należytej staranności musi być zgodna z tymi ryzykami [3]. Wwft obejmuje trzy poziomy należytej staranności wobec klienta: standardowy, uproszczony i ulepszony. Na podstawie ryzyk instytucja musi określić, które z wyżej wymienionych klientów należy zachować ostrożność. Oprócz opartej na ryzyku interpretacji należytej staranności wobec klienta, która musi być przeprowadzana w standardowych przypadkach, ocena ryzyka może również okazać się powodem do przeprowadzenia uproszczonego lub wzmocnionego badania due diligence klienta. Przy ocenie ryzyka należy wziąć pod uwagę następujące punkty: klientów, kraje i uwarunkowania geograficzne, w których instytucja prowadzi działalność, oraz dostarczane produkty i usługi. [4]

Wwft nie określa, jakie środki muszą podjąć instytucje, aby zrównoważyć należytą staranność wobec klienta z wrażliwością transakcji na ryzyko. Jednak dla instytucji ważne jest ustanowienie procedur opartych na ryzyku w celu określenia, z jaką intensywnością należy przeprowadzić badanie due diligence klienta. Na przykład można wdrożyć następujące środki: ustanowienie matrycy ryzyka, sformułowanie polityki lub profilu ryzyka, wdrożenie procedur akceptacji klienta, podjęcie środków kontroli wewnętrznej lub połączenie tych środków. Ponadto zaleca się zarządzanie plikami i prowadzenie rejestru wszystkich transakcji i odpowiadających im ocen ryzyka. Organ odpowiedzialny za Wwft, jednostkę analityki finansowej (FIU), może zażądać od instytucji przedstawienia swojej identyfikacji i oceny ryzyk związanych z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. Instytucja ma obowiązek zastosować się do takiego żądania. [5] Wwft zawiera również wskazówki, które wskazują, z jaką intensywnością należy przeprowadzić due diligence klienta.

2.1 Standardowa należyta staranność wobec klienta

Zazwyczaj instytucje muszą przeprowadzać standardowe procedury należytej staranności wobec klienta. Ta analiza due diligence składa się z następujących elementów:

  • ustalanie, weryfikacja i rejestracja tożsamości klienta;
  • ustalanie, weryfikowanie i rejestrowanie tożsamości Ostatecznego Beneficjenta (UBO);
  • określanie i rejestrowanie celu oraz charakteru cesji lub transakcji.

Tożsamość klienta

Aby wiedzieć, komu świadczone są usługi, tożsamość klienta musi zostać ustalona przed rozpoczęciem świadczenia usług przez instytucję. Aby zidentyfikować klienta, należy go zapytać o szczegóły tożsamości. Następnie należy zweryfikować tożsamość klienta. W przypadku osoby fizycznej weryfikację tę można uzyskać, składając wniosek o oryginalny paszport, prawo jazdy lub dowód osobisty. Klienci będący osobami prawnymi muszą zostać poproszeni o dostarczenie wyciągu z rejestru handlowego lub innych wiarygodnych dokumentów lub danych, które są zwyczajowo stosowane w ruchu międzynarodowym. Informacje te muszą być następnie przechowywane przez instytucję przez pięć lat.

Tożsamość UBO

Jeśli klient jest osobą prawną, spółką osobową, fundacją lub trustem, UBO musi zostać zidentyfikowane i zweryfikowane. UBO osoby prawnej to osoba fizyczna, która:

  • posiada ponad 25% udziałów w kapitale klienta; lub
  • może wykonywać 25% lub więcej akcji lub praw głosu na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy klienta; lub
  • może sprawować faktyczną kontrolę nad klientem; lub
  • jest beneficjentem co najmniej 25% aktywów fundacji lub trustu; lub
  • sprawuje szczególną kontrolę nad 25% lub więcej aktywów klientów.

UBO spółki osobowej jest osobą fizyczną, która po rozwiązaniu spółki jest uprawniona do udziału w aktywach w wysokości 25% lub więcej lub jest uprawniona do udziału w zyskach w wysokości 25% lub więcej. W przypadku trustu, osoba dokonująca regulacji i powiernik muszą zostać zidentyfikowani.

Po ustaleniu tożsamości UBO tożsamość tę należy zweryfikować. Instytucja musi ocenić ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu; weryfikacja UBO musi odbywać się zgodnie z tymi zagrożeniami. Nazywa się to weryfikacją opartą na ryzyku. Najgłębszą formą weryfikacji jest ustalenie za pomocą podstawowych dokumentów, takich jak akty, umowy i rejestracje w rejestrach publicznych lub innych wiarygodnych źródłach, że dane UBO jest faktycznie dopuszczone w wysokości 25% lub więcej. Informacji tych można zażądać, gdy istnieje wysokie ryzyko związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. W przypadku niskiego ryzyka instytucja może poprosić klienta o podpisanie deklaracji UBO. Podpisując tę ​​deklarację, klient potwierdza poprawność tożsamości UBO.

Cel i charakter cesji lub transakcji

Instytucje muszą przeprowadzić badania na temat tła i celu zamierzonej relacji biznesowej lub transakcji. Powinno to zapobiec wykorzystywaniu usług instytucji do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Dochodzenie w sprawie charakteru cesji lub transakcji powinno opierać się na analizie ryzyka [6]. W przypadku ustalenia charakteru cesji lub transakcji należy to odnotować w rejestrze.

2.2 Uproszczona analiza due diligence klienta

Możliwe jest również, że instytucja przestrzega Wwft, przeprowadzając uproszczoną procedurę należytej staranności wobec klienta. Jak już wspomniano, intensywność przeprowadzania analizy due diligence klienta zostanie ustalona na podstawie analizy ryzyka. Jeśli z tej analizy wynika, że ​​ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu jest niskie, można przeprowadzić uproszczoną procedurę należytej staranności wobec klienta. Według Wwft uproszczona procedura należytej staranności wobec klienta jest w każdym przypadku wystarczająca, jeśli klient jest bankiem, ubezpieczycielem na życie lub inną instytucją finansową, spółką giełdową lub instytucją rządową UE. W takich przypadkach jedynie tożsamość klienta oraz cel i charakter transakcji muszą zostać określone i zarejestrowane w sposób opisany w 2.1. W takim przypadku weryfikacja klienta oraz identyfikacja i weryfikacja UBO nie są konieczne.

2.3 Zwiększona należyta staranność wobec klienta

Może się również zdarzyć, że konieczne będzie przeprowadzenie wzmocnionej należytej staranności wobec klienta. Dzieje się tak, gdy ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu jest wysokie. Według Wwft, należyta staranność wobec klienta musi zostać przeprowadzona w następujących sytuacjach:

  • z góry istnieje podejrzenie zwiększonego ryzyka prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu;
  • klient nie jest fizycznie obecny przy identyfikacji;
  • klient lub UBO jest osobą narażoną politycznie.

Podejrzenie zwiększonego ryzyka prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu

Gdy analiza ryzyka pokazuje, że istnieje wysokie ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, należy przeprowadzić należytą staranność wobec klienta. Ten wzmocniony proces należytej staranności wobec klienta można na przykład przeprowadzić, zwracając się do klienta o poświadczenie dobrego zachowania, poprzez dalsze badanie organów i funkcji zarządu i pełnomocników lub poprzez badanie pochodzenia i przeznaczenia funduszy, w tym wniosku banku sprawozdania. Środki, które należy podjąć, zależą od sytuacji.

Klient nie jest fizycznie obecny przy identyfikacji

Jeśli klient nie jest fizycznie obecny przy identyfikacji, powoduje to wyższe ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. W takim przypadku należy podjąć środki w celu zrekompensowania tego szczególnego ryzyka. Wwft wskazuje, które opcje instytucje muszą zrekompensować ryzyko:

  • identyfikacja klienta na podstawie dodatkowych dokumentów, danych lub informacji (na przykład poświadczona notarialnie kopia paszportu lub apostilles);
  • ocena autentyczności przedłożonych dokumentów;
  • zapewnienie, że pierwsza płatność związana ze stosunkiem handlowym lub transakcją jest dokonywana w imieniu lub na rachunek klienta w banku, który ma siedzibę statutową w państwie członkowskim lub w banku w wyznaczonym państwie, które posiada licencja na prowadzenie działalności w tym stanie.

Jeśli dokonano płatności identyfikacyjnej, mówimy o identyfikacji pochodnej. Oznacza to, że instytucja może wykorzystywać dane z wcześniej przeprowadzonej analizy due diligence klienta. Pochodna identyfikacja jest dozwolona, ​​ponieważ bank, w którym ma miejsce płatność identyfikacyjna, jest również instytucją podlegającą Wwft lub podobnemu nadzorowi w innym państwie członkowskim. Zasadniczo klient jest już identyfikowany przez bank podczas wykonywania tej płatności identyfikacyjnej.

Klient lub UBO jest osobą narażoną politycznie

Osoby eksponowane politycznie (PEP) to osoby, które zajmują znaczącą pozycję polityczną w Holandii lub za granicą lub zajmowały takie stanowisko jeszcze rok temu, oraz

  • mieszkają za granicą (niezależnie od tego, czy mają obywatelstwo holenderskie czy inne obywatelstwo);

OR

  • mieszkają w Holandii, ale nie mają obywatelstwa holenderskiego.

To, czy dana osoba jest PEP, musi zostać zbadane zarówno dla klienta, jak i dla dowolnego UBO klienta. W każdym przypadku PEP to:

  • głowy państw, szefowie rządów, ministrowie i sekretarze stanu;
  • parlamentarzyści;
  • członkowie wysokich organów sądowych;
  • członkowie biur kontroli i zarządów banków centralnych;
  • ambasadorowie, chargé d'affaires i starsi oficerowie wojskowi;
  • członkowie organów administracyjnych, zarówno wykonawczych, jak i nadzorczych;
  • organy spółek publicznych;
  • najbliżsi członkowie rodziny lub bliscy współpracownicy powyższych osób [7].

W przypadku gdy zaangażowany jest PEP, instytucja powinna gromadzić i weryfikować więcej danych, aby w wystarczającym stopniu ograniczyć i kontrolować wysokie ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu [8].

3. Zgłaszanie nietypowej transakcji

Po zakończeniu należytej staranności wobec klienta instytucja musi ustalić, czy proponowana transakcja jest nietypowa. Jeśli tak jest, a może to dotyczyć prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, transakcję należy zgłosić.

Jeżeli klient nie dołożył należytej staranności do danych wymaganych przez prawo lub istnieją przesłanki wskazujące na udział w praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu, transakcję należy zgłosić do FIU. Jest to zgodne z Wwft. Władze holenderskie ustaliły subiektywne i obiektywne przesłanki, na podstawie których instytucje mogą ustalić, czy istnieje nietypowa transakcja. Jeżeli chodzi o jeden ze wskaźników, zakłada się, że transakcja jest nietypowa. Transakcję należy następnie jak najszybciej zgłosić FIU. Ustanawia się następujące wskaźniki:

Subiektywne wskaźniki

  1. Transakcja, w której instytucja ma powody przypuszczać, że może odnosić się do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Różne grupy ryzyka zostały również zidentyfikowane przez grupę zadaniową ds. Działań finansowych.

Wskaźniki obiektywne

  1. Transakcje zgłaszane policji lub prokuraturze w związku z praniem pieniędzy lub finansowaniem terroryzmu muszą być również zgłaszane do FIU; w końcu zakłada się, że transakcje te mogą być związane z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.
  2. Transakcja dokonana przez osobę (prawną) zamieszkałą lub mającą siedzibę w państwie wyznaczonym na mocy rozporządzenia ministerialnego jako państwo ze strategicznymi niedociągnięciami w zapobieganiu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu.
  3. Transakcja, w której jeden lub więcej pojazdów, statków, przedmiotów artystycznych lub biżuterii jest sprzedawanych za (częściową) płatnością gotówkową, w której kwota do zapłaty w gotówce wynosi 25,000 XNUMX EUR lub więcej.
  4. Transakcja na kwotę 15,000 XNUMX EUR lub większą, w której następuje wymiana gotówki na inną walutę lub od małych do dużych nominałów.
  5. Depozyt gotówkowy na kwotę 15,000 XNUMX EUR lub więcej na kartę kredytową lub przedpłacony instrument płatniczy.
  6. Korzystanie z karty kredytowej lub przedpłaconego instrumentu płatniczego w związku z transakcją na kwotę 15,000 XNUMX EUR lub więcej.
  7. Transakcja na kwotę 15,000 XNUMX EUR lub większą, płatna gotówką do instytucji lub za jej pośrednictwem, z czekami na okaziciela, z przedpłaconym instrumentem lub za pomocą podobnych środków płatniczych.
  8. Transakcja, w której towary lub kilka towarów są objęte kontrolą lombardu, a kwota udostępniona przez lombard w zamian wynosi 25,000 XNUMX EUR lub więcej.
  9. Transakcja na kwotę 15,000 XNUMX EUR lub więcej, płatna do instytucji lub za jej pośrednictwem gotówką, czekami, instrumentem przedpłaconym lub w walucie obcej.
  10. Deponowanie monet, banknotów lub innych kosztowności na kwotę 15,000 XNUMX EUR lub więcej.
  11. Transakcja płatności żyro na kwotę 15,000 XNUMX EUR lub więcej.
  12. Przelew na kwotę 2,000 EUR lub więcej, chyba że dotyczy przelewu pieniężnego z instytucji, która opuszcza rozliczenie tego przelewu, do innej instytucji, która podlega obowiązkowi zgłoszenia niezwykłej transakcji wynikającej z Wwft. [9]

Nie wszystkie wskaźniki dotyczą wszystkich instytucji. Zależy to od rodzaju instytucji, które wskaźniki mają zastosowanie do instytucji. Gdy jedna z opisanych powyżej transakcji ma miejsce w pewnej instytucji, jest to uważane za transakcję niezwykłą. Transakcję należy zgłosić do FIU. Jednostka analityki finansowej rejestruje raport jako nietypowy raport transakcji. FIU ocenia następnie, czy nietypowa transakcja jest podejrzana i musi zostać zbadana przez organ dochodzeniowy lub służbę bezpieczeństwa.

4. Odszkodowanie

Jeżeli instytucja zgłasza jednostce analityki finansowej nietypową transakcję, raport ten pociąga za sobą odszkodowanie. Według Wwft dane lub informacje przekazane jednostce analityki finansowej w dobrej wierze w kontekście raportu, nie mogą służyć jako podstawa do celów dochodzenia lub ścigania instytucji, która zgłosiła podejrzenie dotyczące prania pieniędzy lub finansowanie terroryzmu przez tę instytucję. Ponadto dane te nie mogą służyć jako akt oskarżenia. Dotyczy to również danych przekazywanych FIU przez instytucję, przy uzasadnionym założeniu, że wiązałoby się to z przestrzeganiem obowiązku zgłaszania wynikającego z Wwft. Oznacza to, że informacje, które instytucja przekazała jednostce analityki finansowej, w kontekście zgłoszenia nietypowej transakcji, nie mogą być wykorzystane przeciwko instytucji w dochodzeniu karnym w sprawie prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Odszkodowanie to dotyczy również osób pracujących dla instytucji, która dostarczyła dane i informacje do FIU. Zgłaszając niezwykłą transakcję w dobrej wierze, zapewnia się odszkodowanie karne.

Ponadto instytucja, która zgłosiła nietypową transakcję lub dostarczyła dodatkowe informacje na podstawie Wwft, nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek szkody poniesione przez osobę trzecią. Oznacza to, że instytucja nie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności za szkodę, jaką poniesie klient w wyniku zgłoszenia nietypowej transakcji. W związku z tym, wypełniając obowiązek zgłoszenia nietypowej transakcji, odszkodowanie cywilne przysługuje również instytucji. Odszkodowanie cywilne dotyczy również osób pracujących dla instytucji, która zgłosiła nietypową transakcję lub przekazała informacje jednostce analityki finansowej.

5. Inne obowiązki wynikające z Wwft

Oprócz obowiązku zachowania należytej staranności wobec klienta i zgłaszania jednostce analityki finansowej nietypowych transakcji, Wwft ma również obowiązek zachowania poufności i obowiązku szkolenia instytucji.

Obowiązek zachowania poufności

Obowiązek zachowania poufności oznacza, że ​​instytucja nie może informować nikogo o zgłoszeniu do jednostki analityki finansowej oraz o podejrzeniu, że w transakcję bierze udział pranie pieniędzy lub finansowanie terroryzmu. Instytucja jest nawet zabroniona informować o tym zainteresowanego klienta. Powodem tego jest to, że jednostka analityki finansowej rozpocznie dochodzenie w sprawie nietypowej transakcji. Obowiązek zachowania poufności ma na celu uniemożliwienie badanym stronom możliwości np. Dysponowania dowodami.

Obowiązek szkoleniowy

Według Wwft instytucje mają obowiązek szkolenia. Obowiązek szkolenia oznacza, że ​​pracownicy instytucji muszą znać przepisy Wwft, o ile jest to istotne dla wykonywania ich obowiązków. Pracownicy muszą także być w stanie właściwie przeprowadzić należytą staranność wobec klienta i rozpoznać nietypową transakcję. Aby to osiągnąć, należy przestrzegać okresowego szkolenia.

6. Konsekwencje nieprzestrzegania Wwft

Różne obowiązki wynikają z Wwft: przeprowadzanie należytej staranności wobec klienta, zgłaszanie nietypowych transakcji, obowiązek zachowania poufności i obowiązek szkolenia. Różne dane muszą być również rejestrowane i przechowywane, a instytucja musi podjąć środki w celu zmniejszenia ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

Jeżeli instytucja nie przestrzega wyżej wymienionych obowiązków, zostaną podjęte środki. W zależności od rodzaju instytucji nadzór nad przestrzeganiem Wwft sprawują organy podatkowe / Biuro Nadzoru Wwft, Holenderski Bank Centralny, Holenderski Urząd ds. Rynków Finansowych, Urząd Nadzoru Finansowego lub Holenderska Izba Adwokacka. Organy nadzoru przeprowadzają dochodzenia nadzorcze w celu sprawdzenia, czy instytucja prawidłowo przestrzega przepisów Wwft. W tych dochodzeniach ocenia się zarys i istnienie polityki dotyczącej ryzyka. Dochodzenie ma również na celu zapewnienie, że instytucje faktycznie zgłaszają nietypowe transakcje. W przypadku naruszenia przepisów Wwft organy nadzorcze są uprawnione do nałożenia nakazu podlegającego karze pieniężnej lub grzywnie administracyjnej. Mają także możliwość poinstruowania instytucji, aby postępowała zgodnie z określonym kierunkiem działania dotyczącym opracowania wewnętrznych procedur i szkolenia pracowników.

Jeśli instytucja nie zgłosi nietypowej transakcji, nastąpi naruszenie Wwft. Nie ma znaczenia, czy brak zgłoszenia nastąpił umyślnie czy przypadkowo. Jeśli instytucja narusza Wwft, pociąga to za sobą przestępstwo gospodarcze zgodnie z holenderską Ustawą o wykroczeniach gospodarczych. Jednostka analityki finansowej może również przeprowadzić dalsze dochodzenie w sprawie zachowania instytucji w zakresie sprawozdawczości. W poważnych przypadkach organy nadzorcze mogą nawet zgłosić naruszenie holenderskiemu prokuratorowi publicznemu, który może następnie wszcząć postępowanie karne w tej instytucji. Instytucja zostanie wówczas oskarżona, ponieważ nie przestrzega przepisów Wwft.

7. Wniosek

Wwft jest prawem obowiązującym wiele instytucji. Dlatego ważne jest, aby instytucje te wiedziały, jakie obowiązki muszą spełnić, aby przestrzegać Wwft. Przeprowadzanie należytej staranności wobec klienta, zgłaszanie nietypowych transakcji, obowiązek zachowania poufności oraz obowiązek szkolenia wynikają z Wwft. Zobowiązania te zostały ustanowione, aby zapewnić, że ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu jest możliwie jak najmniejsze oraz że można podjąć natychmiastowe działania, jeżeli istnieje podejrzenie, że takie działania mają miejsce. Dla instytucji ważne jest, aby ocenić ryzyko i odpowiednio podjąć środki. W zależności od rodzaju instytucji i działań, które instytucja prowadzi, mogą obowiązywać różne zasady.

Wwft nie tylko pociąga za sobą konieczność przestrzegania przez instytucje obowiązków wynikających z Wwft, ale ma także inne konsekwencje dla instytucji. W przypadku zgłoszenia w FIU zgłoszenia w dobrej wierze instytucja otrzymuje odszkodowanie karne i cywilne. W takim przypadku informacje dostarczone przez instytucję nie mogą zostać wykorzystane przeciwko niemu. Wykluczona jest również odpowiedzialność cywilna za szkody klienta wynikające ze zgłoszenia do FIU. Z drugiej strony, naruszenie Wwft ma konsekwencje. W najgorszym przypadku instytucja może być nawet ścigana kryminalnie. Dlatego bardzo ważne jest, aby instytucje przestrzegały przepisów Wwft, nie tylko w celu zmniejszenia ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, ale także w celu ochrony siebie.
_____________________________

[1] „Wat is de Wwft”, Belastingdienst 09-07-2018, www.belastingdienst.nl.

[2] Kamerutukken II 2017/18, 34 910, 7 (Nota van Wijziging).

[3] Kamerutukken II 2017/18, 34 808, 3, s. 3 XNUMX (MvT).

[4] Kamerutukken II 2017/18, 34 808, 3, s. 3 XNUMX (MvT).

[5] Kamerutukken II 2017/18, 34 808, 3, s. 8 XNUMX (MvT).

[6] Kamerutukken II 2017/18, 34 808, 3, s. 3 XNUMX (MvT).

[7] „Wat is een PEP”, Autorytet finansowy Markten 09-07-2018, www.afm.nl.

[8] Kamerutukken II 2017/18, 34 808, 3, s. 4 XNUMX (MvT).

[9] „Meldergroepen”, JAF 09-07-2018, www.fiu-nederland.nl.

Law & More