Holenderska ustawa o nadzorze Urzędu Powierniczego
Zgodnie z holenderską ustawą o nadzorze nad biurem powierniczym za usługę powierniczą uważa się następującą usługę: świadczenie miejsca zamieszkania dla osoby prawnej lub firmy w połączeniu ze świadczeniem dodatkowych usług. Te dodatkowe usługi mogą obejmować między innymi udzielanie porad prawnych, opiekę nad deklaracjami podatkowymi oraz wykonywanie czynności związanych z przygotowaniem, oceną lub audytem rocznych sprawozdań finansowych lub prowadzeniem administracji biznesowej. W praktyce zapewnianie miejsca zamieszkania i świadczenia dodatkowych usług jest często oddzielone; usługi te nie są świadczone przez tę samą stronę. Podmiot zapewniający dodatkowe usługi kontaktuje klienta z podmiotem zapewniającym miejsce zamieszkania lub odwrotnie. W ten sposób obaj dostawcy nie wchodzą w zakres holenderskiej ustawy o nadzorze nad biurem powierniczym.
Jednak wraz z Memorandum of Nowelizacji z 6 czerwca 2018 r. Wysunięto propozycję wprowadzenia zakazu takiego rozdzielania usług. Zakaz ten oznacza, że usługodawcy świadczą usługi zaufania zgodnie z holenderską ustawą o nadzorze Urzędu Powierniczego, gdy świadczą usługi, których celem jest zarówno zapewnienie miejsca zamieszkania, jak i świadczenie usług dodatkowych. Bez zezwolenia usługodawca nie może zatem świadczyć dodatkowych usług, a następnie kontaktować klienta ze stroną, która zapewnia miejsce zamieszkania. Ponadto usługodawca, który nie ma zezwolenia, nie może działać jako pośrednik, kontaktując klienta z różnymi podmiotami, które mogą zapewnić miejsce zamieszkania i świadczyć dodatkowe usługi. Projekt nowelizacji ustawy o nadzorze w holenderskim urzędzie powierniczym trafił do Senatu. Przyjęcie tej ustawy będzie miało poważne konsekwencje dla wielu firm; wiele firm będzie musiało ubiegać się o zezwolenie na podstawie holenderskiej ustawy o nadzorze powierniczym, aby kontynuować dotychczasową działalność.