Dłużnik, który nie jest już w stanie spłacić swoich niespłaconych długów, ma kilka możliwości. Może złożyć wniosek we własnym imieniu upadłość lub wystąpić o dopuszczenie do ustawowego układu restrukturyzacji zadłużenia. Wierzyciel może również złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości swojego dłużnika. Zanim dłużnik zostanie przyjęty do WSNP (ustawa o restrukturyzacji zadłużenia osób fizycznych), będzie musiał przejść procedurę polubowną. W procesie tym podejmuje się próbę polubownego rozwiązania sporu ze wszystkimi wierzycielami. Jeżeli co najmniej jeden wierzyciel nie wyrazi zgody, dłużnik może zwrócić się do sądu o wymuszenie na wierzycielach odmawiających zgody na ugodę.
Obowiązkowe rozliczenie
Obowiązek układania reguluje art. 287a ustawy o upadłości. Wierzyciel musi złożyć do sądu wniosek o przymusowe ugodę jednocześnie z wnioskiem o dopuszczenie do WSNP. Następnie wszyscy wierzyciele odmawiający są wezwani na rozprawę. Możesz wtedy przedstawić pisemną obronę lub możesz przedstawić swoją obronę podczas rozprawy. Sąd oceni, czy można rozsądnie odrzucić ugodę. Uwzględniona zostanie dysproporcja między Twoim zainteresowaniem odmową a interesami dłużnika lub innych wierzycieli, których dotyczy odmowa. Jeżeli sąd uzna, że nie można zasadnie odmówić zgody na ugodę w sprawie spłaty zadłużenia, wniosek o zastosowanie ugody zostanie uwzględniony. Będziesz wtedy musiał zgodzić się na zaproponowaną ugodę, a następnie zaakceptować częściową spłatę roszczenia. Ponadto jako wierzyciel odmawiający zostaniesz obciążony kosztami postępowania. Jeśli przymusowe rozstrzygnięcie nie zostanie nałożone, zostanie ocenione, czy Twój dłużnik może zostać dopuszczony do restrukturyzacji zadłużenia, przynajmniej tak długo, jak długo dłużnik podtrzyma żądanie.
Czy jako wierzyciel musisz wyrazić zgodę?
Punktem wyjścia jest to, że masz prawo do pełnej spłaty swojego roszczenia. Dlatego w zasadzie nie musisz zgadzać się na częściową płatność lub (polubowną) umowę płatniczą.
Rozpatrując wniosek, sąd weźmie pod uwagę różne fakty i okoliczności. Sędzia często ocenia następujące aspekty:
- propozycja jest dobrze i rzetelnie udokumentowana;
- propozycja restrukturyzacji zadłużenia została oceniona przez niezależną i ekspercką stronę (np. miejski bank kredytowy);
- wystarczająco jasno określono, że oferta jest krańcem, do którego dłużnika należy uznać pod względem finansowym;
- alternatywa polegająca na upadłości lub restrukturyzacji zadłużenia daje dłużnikowi pewne perspektywy;
- alternatywa polegająca na upadłości lub restrukturyzacji zadłużenia oferuje wierzycielowi pewne perspektywy: jakie jest prawdopodobieństwo, że wierzyciel odmawiający otrzyma taką samą lub większą kwotę?
- prawdopodobne jest, że przymusowa współpraca przy spłacie długu zakłóca konkurencję dla wierzyciela;
- istnieje precedens dla podobnych przypadków;
- jaka jest waga interesu finansowego wierzyciela w pełnej zgodności;
- jaka część całkowitego długu przypada na wierzyciela odmawiającego zgody;
- wierzyciel odmawiający stoi samotnie obok innych wierzycieli wyrażających zgodę na uregulowanie długu;
- wcześniej doszło do polubownego lub przymusowego uregulowania długu, które nie zostało odpowiednio wdrożone. [1]
Podano tutaj przykład, aby wyjaśnić, w jaki sposób sędzia rozpatruje takie sprawy. W sprawie przed Sądem Apelacyjnym w Den Bosch [2] uznano, że oferta złożona przez dłużnika swoim wierzycielom w ramach ugody nie może być uznana za skrajną, do której można racjonalnie oczekiwać, że będzie w stanie finansowo . Należy zauważyć, że dłużnik był jeszcze stosunkowo młody (25 lat) i częściowo z powodu tego wieku miał co do zasady duże potencjalne możliwości zarobkowe. Byłby również w stanie odbyć staż w krótkim terminie. W tej sytuacji należało się spodziewać, że dłużnik będzie mógł znaleźć płatną pracę. Rzeczywiste oczekiwania dotyczące zatrudnienia nie zostały uwzględnione w oferowanej umowie dotyczącej spłaty zadłużenia. W rezultacie nie można było prawidłowo określić, jaką ścieżkę ustawowej restrukturyzacji zadłużenia zaoferuje pod względem wyników. Ponadto dług wierzyciela odmawiającego, DUO, stanowił znaczną część całkowitego zadłużenia. Sąd apelacyjny uznał, że DUO mogło zasadnie odmówić zawarcia ugody.
Ten przykład służy wyłącznie do celów ilustracyjnych. Były też inne okoliczności. To, czy wierzyciel może odmówić wyrażenia zgody na ugodę, różni się w zależności od przypadku. To zależy od konkretnych faktów i okoliczności. Masz do czynienia z przymusową ugodą? Skontaktuj się z jednym z prawników pod adresem Law & More. Mogą przygotować dla Ciebie obronę i pomóc podczas rozprawy.
[1] Sąd Apelacyjny w Hertogenbosch, 9 lipca 2020 r., ECLI: NL: GHSHE: 2020: 2101.
[2] Sąd Apelacyjny s-Hertogenbosch 12 kwietnia 2018 r., ECLI: NL: GHSHE: 2018: 1583.